Kezde sol ğasır beti jaña aşılğan, Bul kazak kemdik körgen janaşırdan. «Alaşım, uykıñdı aş» dep uran saldı Bir arıs el bağı üşin jaratılğan.
Jat pıyğıl taptamasın, jaskamasın, Alaştıñ okıtsam dep jas balasın Kayrat kıp karuvımen, kalamımen Kayıspay soktı tavğa, taska basın.
Ahañ bop tün tünegin jara köktep, Söyledi «Kazak», «Aykap», «Jaña mektep»: «Ey, bolaşak, kaldırma öz köşiñnen, Meniñ momın xalkımdı ala ket» dep.
Köz jası bodandıktan jiyi ağatın, Kündi añsap kazak esin jıya alatın Ketti əke ak patşanıñ tepkisinde, Bul kördi kızıl koğam kıyyanatın.
Avır sın tağdırı oğan kıldı nesip, Mukalmas ör ruvhı birge ilesip Kaldı alıs kayran Akkum, aruv Akköl, Muz-karın Ak teñizdiñ jürdi keşip.
Osılay ötse de Ahañ kam köñilmen, Kün jetti kökjiyekten tañ köringen. Ok tesken ot jürektiñ bir ğumırı Oraldı ortamızğa məñgi ömirmen.
Buğavın sum zamannıñ üzip kaşıp, Bul künmen əni astasıp, jırı uştasıp, Alaştıñ Ahmeti – ğulaması Baradı ğasırlarmen ıyıktasıp.
(Kazakstan mektebi No6, 81 b., 1998). | Şu asrın yüzü yenice açıldığında, Kazak, eziyet görmüş yakınlarından. “Alaş’ım, uykunu aç” diye seslendi Bir yiğit, halkın bahtı için yaratılmış.
Yad fikirler ezip de korkutmasın, Okutsam Alaş’ın gençlerini diye Gayret etmiş silahıyla kalemiyle, Düşünmeden sokmuş başını dağa taşa.
Ahmet olmuş gece boyu sığınağın, Söyler “Kazak”, “Aykap”, “Jana Mektep”te: “Ey gelecek, ayrılma kendi göçünden, Benim sakin halkımı al da git “ diye.
Göz yaşı esirlikten hiç durmaz akar, Güneşi özler Kazak, aklını başına toplar. Çekti atası padişahın zulmünü, O da gördü kızıl toplumun ihanetini.
Ağır imtihan kaderiydi, onun nasibi, Körelmez yüce ruhu birlikte çeker gider. Kaldı güzel Akkum, güzel Akgöl Buz gibi Akdeniz’den geçip de gitti.
Böyle geçse de Ahmet, dertli gönülle, Güneş doğdu, ufuktan tan atıyor. Merminin deldiği ateşli yüreğin ömrü, Sarıldı ortamıza ebedi bir ömürle.
Uğursuz zamanın zincirlerini kırıp, Şimdilerde türküyle destana karışır. Alaş’ın Ahmet’i, onun alimi, Gider asırlarla omuz omuza.
(Kazakistan Mekteni, No6, 81 b., 1998. |
