Baba!
Halktan aldım bugün ben armağanı,
Dağ kükredi, güldü bozkır alanı.
Kazlar dönüp gelir yine Kasım’da
Zor oluyor şehre veda zamanı.
Baba!
Gözümün önünde pirüpaklığın,
Aynı çocukluğumdaki saflığım.
İnanırım insanların hepsine,
Ayıramam birbirinden farkını.
Baba!
At sırtına yakışırdın şapkanla,
Sade bir adamdın, güler simânla,
"Kazan getir, her şeyi koy, bölüştür,
Kızın geldi “evim” deyip kapına".
Baba!
Garip anam koşturuyor sekerek,
Ocakta bir demlik kaynar, tüterek.
Komşu teyze bastonunu dayayıp,
Semaverden içer çayı, gelerek.
Baba!
Bilmiyorum görevimi yaptım mı?
Minnettarım, mutlu ettin bahtımı.
Emeğinle sen bizleri eğittin
Ömür boyu eğdirmedin başımı.
