HaftanınÇok Okunanları
COŞKUN HALiLOĞLU 1
KEMAL BOZOK 2
HİDAYET ORUÇOV 3
Kardeş Kalemler 4
Emrah Yılmaz 5
BAYAN AKMATOV 6
MARUFJON YOLDAŞEV 7
BEYAZ KARA ŞİİR
Alem dağılır da dünya batar da,
Başının üstünden gitmez gökyüzü.
Ana da ağlar, bacı da yar da
Seniağlamayayetmez gökyüzü.
Her kesin bir tamı tamahı var,
Hatta ölümün de var dadı, dostum.
Herkesten küsmeye sebep bulunur,
Buluttan nem kapmak başkadır dostum.
Toprağaresmini kara çek ama,
Gömlek ak çizgili, ya ak kareli.
Olur ya arada sevinmek, ama,
Herkesin bir günü var ağlamaklı.
Son gün gökyüzünden yağmaz yere zer,
Bakarsın ışık ak, avize kara.
Kar yağar, gün doğar, açar çiçekler,
Artıkfilizlenmez aksin ak kara.
Sıkılır, daralır ahirde her şey,
Bu dünya kendine, her zaman dar ki...
Bir sebep kalmadı etmeye hüzün,
Bakmaya gökyüzü her zaman var ki...
AY IŞIĞININ AKLIĞINDA BOĞULMANIN ŞİİRİ
Uykularımı kaybettiğim vakitlerdi ay gecelere
Soğuk pencerelerden süzülürdün ruhuma ışık ışık
Bir şirin üşütme vardı canımda
Ellerimi tutmuştum nefsine
Nefesim yetmiyordu beyazlığında gecenin.
Elma ağacının silueti
Salınıyordu ayın aydınlığında ağır ağır...
Işığa özeniyordu
Lambası sönmüş sokak feneri sanki...
Bir suç işlemek düşmüştü beynime
...Suç diyince ki, sersemleme yarı uykulu...
Narenciye dilimine benziyordu halesi gümüşten ay.
Bir aşka aç idi
Ufuk boyu sepelenmiş ve gözü dolu bulutlar...
İlahi,
Göz bebeklerime akıyordu şulelerin seli.
Sağanak sonrası sel gibi taşmaktaydı
Cazibesi bir deli isteğin.
Kendisini hayallerle avutmaya
Sabrı kalmamıştı rengi solmuş pencerenin.
Süzülüyordu perde perde
Bir hazin türkü beyaz tülden içeri meltem misali...
Seni avuç avuç ruhuma serpmek
Geçiyordu yüreğimden ay ışığı.
Ay ışığı seni!
RUH OLMANIN ŞİİRİ
Kim yenilmedi ki, zamana,
Kim mağlup olmadı ki, faniliğine dünyanın?
Ayrılığın rahminde bir ihanet...
Gizli de değil aslında,
Açık aşikar eli belinde geziyor
Vakti geldiğinde vurmak için son darbesini.
Sulhle bitiyor bütün savaşların sonu
Ama
Kaderle elele tutuşarak olmuyor barışmak.
Doğduğun andan
Son nefesine kadar şavaşmallısın talihinle.
El var etek arıyor tutmaya
El de var yapışmak için yakaya...
Tutsan da aynıdır son, yapışsan da...
Bir halde ki yenilmektir akibet,
Değmez el yeri aramaya
Tutunup kalmak için köleliğinde feleğin.
Sık yumruğunu
Nedir diye haykırıp,
İliştir alnına yazı yazanın kendi mührünü
Ve...
Ve atıl boşluklara dünyadan...
Yoksa ki,
Ne var yaşamaya kanat çıkarıncaya kadar
Sonrada ölmeye atlı karınca misali.
Kendi de bilmeden
Azatlık aşığıdır bütün yaratılanların ruhları.
Yaşamaya
Kafes varsa her tür faniliklerle,
Kurtulmaya da
Gökyüzü var her tür vefasızlıklardan.
İnsan kendini buluyor ruhunu tanıyınca
İnsan kendine kavuşuyor ruhuna dönünce.
YANSIMANIN ŞİİRİ
En sonunda gurup vakti,
Boş duvara vurmuş vakti
Ömrün günün gurup vakti
Gitmek rüzgarın aksine...
Beklet vakti dolanları,
Kopar rengi solanları
Olmaz deyip olanları
Etmekrüzgarın aksine...
Rast gelmişse taş kayaya,
Uyuşmazsa hesap saya.
Tükürüp de bu dünyaya,
Yetmek rüzgarın aksine...
UNUTULMANIN ŞİİRİ
Döndüm gölge aynı, baktım ses aynı,
Yok imiş hevesin unutulmaya.
Unutdum sayısını,andım olsun,
Kaçıncı defasın unutulmaya.
Bir var yardım ola, bir de yar eyle,
Akılı kar suyu, gönlü nar eyle.
Herkesin unutmak hakı var öyle,
Ve bir de her kesin unutulmaya.
Kabuslar uykuna girer, bilirim,
Bahtın sayesinde yatar, bilirim.
Elin çekilmeye çatar bilirim,
Yeter mi nefesin unutulmaya?