Ben bir küheylana binip gem vursam,
Baharda,
son güzde,
boranda, karda.
Kayanın başına çıkıp bağırsam:
Garip çocukluğum, nerdesin, nerde?
Toplansın yaramaz dostların tamı,
Sonuncu saklambaç kaldı yarıda.
Belki çocukluğun bu son akşamı,
Hayalde yitirdi oyunları da.
Nerede kavalım, getirin beri?
Bir deli hasretle vurgun olmuşum.
O günlerden uzak düştükten beri,
Körpe fidanlardan kırgın olmuşum.
Ellerinden tutup ayakta bir an,
Çocuk dünyasına ulaşsak ne var!
Dolsun kucağına tavşan, kuş, aslan...
Görsünler, senin de oyuncağın var.
Gel, küçük kardeşim, kurban olayım!
Gel, çocuk olurum hemen o saat.
Senden ıradıkça yıllarım, ayım,
Umrumda olmuyor, olmuyor hayat...
Ne sen dönüyorsun ne giden yıllar...
Kaybolan anılar aklıma gelir.
Kalbimde bir çığlık, maziye yollar,
Bana bu yalvarış, haykırış kalır.
Dostum, biliyorum gelemezsin sen...
Gelen ilkbaharda, boranda, karda.
Yüksek zirvelere ulaşsam da ben,
Bağırmak isterim: “Nerdesin, nerde!”
1974.
