Çayın demi kahvenin kokusu sokağında daha
Hüzün yağar kırık dökük pencerelere
Evlerin perdeleri ağlamaklı güne yakın
Ölüm gül açtı bahçelerde sessizce
Bir yutkunma son nefes bir var bir yok
Çayın demi kahvenin kokusu sokağında daha
Gece uyandı toprak, uyudu bebek
Anasız kaldı kuzu kuzusuz ana
Tuhaf bir kokusu vardır şimdi şehrin
Sesi kısıktır kalemi kırık yüreği mahzun
Çayın demi kahvenin kokusu sokağında daha
Temaşa eder müstakil kapılar kale duvarlarını
Ölüm iki hecedir her cana küçük büyük
Yıkılan yer yarılan toprak dağ taş
İnsan evladı kaybolan kendi avucunda toprağı
Çayın demi kahvenin kokusu sokağında daha
