Dilek

01 Şubat 2024

Ah bir desek ölümün adını
Birileri devirir gözlerini
İnsanın o son saatini
Yazacak zaman benim için geldi mi?
Hayır! Çalmadı o saat,
Yaşıyorum!
Dünyadayım ben
Hayatın hevesi duruyor beni dolayıp
Kanmadım tadına henüz ben
Görmedi burnumu
Kundak bezi kokusu okşayıp
O değil de ben kendim çocuğum
Kesiyorum bıyığımı iyice
Dese de can anam:
- erken daha, yavrum! -

“Yaşlanmak” henüz erken gerçekten de
Çıkmadı bıyık bile bende
Değil ak sakal bile
Diyemem, ama fakat
Hangi gün yıkılırım halsizleşip acep
Yakında mı, yoksa ileri de mi
Kabrin sızısı ile ölümün sesi?
Keşke uzakta olsa hep.

A dostlar ömrü severim
Yetiştirir yaşlılığa
O değil derdim.
Ağır görmez sakalı omuzum…

Dünya, kaç oğlun yıkıldı
Evinden ocağından uzakta
Söndüğünde ömrün çırası
Nasip olmadan kefen ile tabut da
Saçlarına beyaz kırağı düşmedi
Kapmadı yaşlılığın kapanı
Mert olup kaç hayali

Onları top yağmaladı.

A dostlar bu işte dert
O günü görelim hep
Bu yüzden gönlüm varmasa yaşlılığa
Niye dünyadaki bütün kullara
Bir hayat dileyeyim hep:
Bebek olup gelecek,
Dede olup ölecek!

Bu yazı Kardeş Kalemler dergisinin 206. sayısında yer almaktadır. Derginin bu sayısında yer alan tüm yazılara aşağıdaki bağlantı üzerinden ulaşabilirsiniz.

Kardeş Kalemler 206. Sayı