Bütün sıkıntılarım anlamakla başlıyor
Her şeyi bilmekle zincirleniyor kafam
sesim tanınmaktan örseleniyor.
Nerde? Diyorum bu “herkesleşme” dağının hükümranları?
Bu ucuzluk pazarının bezirganı kim?
Kim kurdu bu arkların içine bu otobanları?
“Soluklanmak” şimdi ne ontolojik bir terimdir.
İçim
bankalar ve ideolojiler devirmekle meşhurdur çay bardaklarında
Ve otomatlarda, “yuvarlanıp giden” her tenekeye
İmgeler devşirmekle suçlanmakta sicilim.
Lazerlerle de silinemiyor alnımdaki o berzahî leke
Yazgımı “leke”leyen hırpanî akıl da kim?
Ben akıl almaz çağlardan sarkıtıldım dünyaya
geçtim ciğersiz, midesiz vücutların içinden,
Aşksız, inançsız ve kavgasız kavimleri
“her şeyi bilmenin” serencamıyla izledim.
Ve bildim,
“olur olmaz” yaşlarında gençliğimin
“olmaz olur mu” diyeceği çetrefilleri
aktivasyon kodlarıyla tanımlanamazken kimliğim.
Ben akıl almaz çağlardan sarkıtıldım dünyaya,
Örtüleyemez iyimserliğimi hırçın kafiyelerim.
Ne onulmaz öte çağlar isterim, ne dilsizlik huzuru, ne fütürist bir şiir
Bana yalnız, gidilecek bir yol
Bir de;
tek sindiğim insanlar gerek
Tiksindiğim insanlar değil.
