Eğilip, içinden ağlayıp durdu,
Damlanın sesini işitiyordu.
Hüzne boğup kızıl, yeşil âlemi,
Zalim hayat, sırrıyla sınıyordu.
Kardeşine kardeş demez gönülle,
İnanamaz çok olanın sesine.
Bir başına, kaygılı ve yabancı
Unutmuş o büyüdüğü köyü de…
İyiliğin yollarını açacak,
Yüreğinde ışığını soracak.
Anasını kara toprak götürmüş,
Ruhunda bir damla sevgi var ancak.
Ne dayıya ne abiye yaslanır,
Şu dünyada, bir Allah’a sığınır.
Bir kuzuya benzer, kaybolan deve,
Bozkırda sararıp dımdızlak kalır.
Bir yolcu gibiydi, bakıp geçerdi,
Bağrına ateşten bir hançer girdi.
Sarıldı göğsüne ağır bir hüzün,
Aklın ormanını ateşe verdi.
Eğilip, içinden ağlayıp durdu…
Tabiat, sesini sessizce duydu.
