Bir anda sıçrayarak gözlerini açtı. Nefesi düzensizdi, sanki içindeki boşluğu doldurmaya çalışır gibi derin derin nefes alıp veriyordu. Üzerindeki örtüyü düzgün bir şekilde kaldırdı, buruşturup kenara atmak yerine dikkatlice düzeltti. Ayaklarını soğuk zemine değdirmeden, terliklerini giyerek kalktı. Bir an durup odanın loş gölgelerine baktı. Derin bir iç çekti.
Koşar adımlarla salona yöneldi. Sokak lambasının cılız ışığı, odanın köşelerini silik hatlarla aydınlatıyordu. Sehpanın üzerindeki bardağı aldı, hızla mutfağa geçti. Bir hareketle mutfağın ışığını açtı, ardından musluğu. Suyun sesi, gecenin sessizliğini kırıyordu ama içindeki sessizlik daha derindi. Henüz kurumamış süngeri eline alıp bardağı köpüklemeye başladı. Bir defa, iki defa, üç defa… Köpüklerin arasında kaybolurken, birden fark etti, yerleri silmeyi unutmuştu.
Bardağı bulaşık makinesine yerleştirdi ama içindeki huzursuzluk dinmemişti. “Önce yerleri sileyim, sonra uyurum,” diye düşündü. Parkeleri titizlikle temizledi, her silinmiş yüzeyde bir hatırayı sanki yeniden düzenler gibiydi. İşini bitirdiğinde televizyonun üzerindeki tozları fark etti. Tozları alırken sehpanın üzerinde duran çerçeveye gözü takıldı.
Üç yıl önceydi… Oğlu, gözlerinin içi gülerek ona sarılmıştı bu fotoğrafta. Oğlunun sıcaklığı hâlâ elindeymiş gibi çerçevenin köşesini okşadı. Parmakları titriyordu. Sarı bezi yavaşça fotoğrafın üzerinden geçirdi. Tozları aldı ama içindeki özlemi silemedi.
Yorgunluk ağır bir battaniye gibi üzerine çökerken kanepeye oturdu. Fotoğrafı göğsüne bastırdı, sanki yıllardır özlediği oğluna yeniden kavuşmuş gibi;
“Ah be oğlum… Seni ne çok özledim. Keşke o kadar uzaklara gitmeseydin…”diye mırıldandı.
Sesi kısık, özlem dolu bir fısıltıydı. Gözlerinden süzülen birkaç damla, yıllardır içinde taşıdığı sessiz çığlığıydı. Elindeki sarı bezle, göğsüne bastırdığı fotoğrafla ve hıçkırıklarının arasına sıkışmış bir hasretle, yorgun ruhu o son fotoğrafın üzerinde son bir nefes aldı.
(Avrasya Yazarlar Birliği Balkanlar Çevrim İçi Hikâye Atölyesi, Nisan 2025)
