İnsanlık..İnsan olmak.Ne kadar da zor bazılarımız için.Kalbi çeliktenmiş gibi,kanı akmazmış gibi insan olmayı bile beceremeyenlerimiz için iyilik gibi bir nimeti görmezden gelmek ağır olmalı.Her gece yatıp her sabah aynı duygusuzluğun içinde uyanmak gerçekten de acınası bir durum.Sonuçta dünyadaki her insan insan olabilir,fakat her insandan insan kalamaz.En zoru da bu değil mi zaten?İnsanın her daim insana muhtaç olması.
Kalbim deli gibi atıyordu. Vücudumdan dolanan kan durmuştu resmen. Başımdan aşağıya durmadan akan soğuk bir su misali her tarafım uyuşuyordu.Hareket edemez,tepki veremez olmuştum.Ağlayamıyordum bile.Gözlerimi fal taşı gibi açmış öylece televizyona bakıyordum.Ellerimi kafamda birleştirmiş,ne oturabilmiş ne de dinlenebilmiştim.Şaşkınlıktan ağzım açık kalmış etrafımda ne olduğunu duymuyordum bile.Kelimenin tam anlamıyla donup kalmıştım.Bir tepki dahi veremeyecek haldeydim.Sabah erkenden işe gitmek için uyanmıştım her zamanki gibi.Evden çıkmadan önce sabah kahvemi yudumlarken televizyonu açayım dedim.Sesini kıstım ki evdekiler uyanmasın.Bir anda bir haber kanalı açılıverdi.Canlı yayın veriyordu.Sabahın bu saatinde neden canlı yayın verdiklerini merak etmiştim doğrusu.Ardından gözlerim televizyon ekranında beliren yazılara kaydı.Deprem olmuştu.İnanamadım.Yazıları okudukça içim kararıyordu.Televizyona ne kadar uzun süre baktım hatırlamıyorum.Fakat yeteri kadar uzun bakmışım ki,telefonumun çalmasıyla bir anda ayılıverdim.Arayan iş arkadaşımdı.Gözlerim hala televizyonda,telefonumu açtım.Sesim bir fısıltı gibi çıkmıştı,kendim bile ne dediğimi duyamadım.İnanır mısınız telefonda ne dediğimi,neler konuştuğumuzu hatırlamıyorum bile.Sonunda televizyonu kapatıp evden çıkarken telefonumda haberleri açtım ve oradan izlemeye devam ettim.Gün ilerledikçe işler daha da kötüye gidiyordu.Bir deprem derken diğeri,ardından diğeri,aldığım ve okuduğum haberler öylesine kötüydü ki günüm dahi geçmiyordu.Çok geçmeden etrafımdaki herkes bu olaydan haberdar olmuştu.Girdiğim her ortamda derin bir sessizlik,anlamlanamayan bir üzüntü insanın ciğerlerini dolduruyordu.Nefes alamıyordum artık.Konuştuğum herkes bu konu hakkında bir şey yapmamız,yardım etmemiz gerektiğini söylüyordu.Fakat herkes bir o kadar da şaşkındı.
Saatler geçiyor fakat durum sadece kötüye gidiyordu sanki.Oralarda yardım bekleyen insanlar,hala onca enkazın altında nefes almaya çalışanlar,enkazdan çıkmış fakat yakınlarına ulaşamayanlar,herkesin haberi öyle üzüyor beni öyle yaralıyordu ki.Özellikle de acıların en kötüsü de elimizden bir şey gelmediğiydi.Uzakta yaşıyorum.Yardım dahi edemiyorum diye içim içimi yiyordu.Ne uyku uyuyabiliyor,ne yemek yiyebiliyordum.Böyle geçen iki günün ardından etrafımda yardım kampanyaları düzenlenmeye başladı.Hepsine katıldım.Elim,kolum nereye yetişirse her yerde olmaya,her türlü yardımda bulunmaya çalıştım.Günler geçti,çok yoruldum.Fakat asla durmadım.Ülkemiz,insanlarımız için ne gerekiyorsa yapmaya hazırdım ve bu şekilde geçen günlerim bana umut kaynağı oluyordu.İçimde birikmiş kara dumanları savuruyordu sanki.Oralardaki binalardan farksız hale gelmiş kalbim bir nebze düzeliyordu sanki.Yaptığım yardımlarla,akıttığım terlerle oradaki insanlara kendimi daha yakın hissediyordum.Sanki onları hissediyordum.Çünkü her ne kadar bilmeseler de,ben onlarla ağlıyor,onlarla bağırıyor,onlarla iyileşiyordum.Onlarla umuda tutunmaya çalışıyordum.Çünkü eminim bu dünyada hastalıklı insanlardan çok iyi insanlar da var.Böyle durumlardan istifade içinde kötülükten başka bir şey barınmayan insanlardan çok içi yardım etme azmiyle dolup taşan bizler de varız.Çünkü bu dünya ne olursa olsun yaşanmaya değer bir yer olmalı.Nefes aldığımız her an için mutlu,umutlu olmalı,bulunduğumuz yer için şükretmeliyiz.Bu dünyayı yaşanılır kılan da,yaşanılmayacak bir hale getirenler de biz insanlardan başkaları değil.Artık bu sorumluluğu almalı,tek yürek olmalı ve her şeyimiz pahasında birleşmenin vakti geldi.
Sonuç olarak en zoru,insanın her daim insana muhtaç olmasıdır.
(AYB Çevrimiçi Yazarlık Atölyesi, Şubat 2023 Depremi)
