KÜÇÜK BİR UMUT
Muhammed KORKMAZ
Uyuyabildiğim o bir kaç saatte o kadar güzel rüyalar görmüştüm ki kendimi onlara inandırmak istedim ve bir anlığına eşimin dün ameliyattan çıkması bana rüya gibi geldi. Hastane koridorundaki sandalyeye tutunup ayağa kalkarken gerçekler birer birer aklıma geldi ve o güzel rüyalardan uyandığımı anladım. Ağır adımlarla eşimin kaldığı odaya doğru yürüdüm. İçimden “Umarım kendine gelmiştir” diye dua ediyordum. Odaya varınca hâlâ uyanmamış olduğunu öğrendim.
Yüzüm düştü ve içimde değişik bir his oluştu. Sanki stres gibi bir histi bu ve midemi ağrıtmaya başladı. Doktorlara durumu sormak istedim. Titrek bir sesle eşimin durumunu sorunca bana “Ağır bir ameliyat geçirdi, ne zaman uyanacağını bilmiyoruz.” dediler. Sanki hislerimi ve tepkilerimi kaybettim o anda. Ne diyeceğimi, ne düşüneceğimi bilemiyordum. Zaman geçmek bilmiyordu fakat aynı zamanda nasıl geçtiğini de anlamıyordum.
Her an, her saniye uyanması umuduyla bekledim.
İki gün geçti, doktorlar umudun sürekli azaldığını söylüyorlar. Onların söylediklerini duyuyor ama anlamak istemiyordum. Yanına girmeme de izin vermiyorlardı. Artık önümüzdeki yirmi dört saatin çok önemli olduğunu söylediler. Israrla yanına girmek istedim. Sonunda girmek için izin alabildim fakat içeride çok kalmamamı söylediler. O kısa sürede, bu görüşüm son görüşüm olacakmış gibi konuşmak ve ona içimden geçen şeyleri, aklıma gelen bütün hislerimi, düşüncelerimi söylemek istedim. Onunla titrek ve ağlamaklı bir ses tonuyla konuştum. Bana cevap vermese de onun beni duyduğuna emindim ben. Söyleyeceklerimi söyleyip ağır ağır dışarı çıktım ve odanın penceresinden içeri yaşlı gözlerle bakarak uyanmasını bekledim.
(AYB Balkanlar Çevrim İçi Hikâye Atölyesi, Ocak 2023 )
