Ellerimi ufuklara kadar uzattım ben, sen sandım da Gün'ü.
Alev alev yanan eller değil, yandı Gün'e hasret kalan gönül...
Gök'ten inen bir yıldızın Yer'de adı artık "yıldız" değil "gülüm"...
Savurdu da rüzgâr Yerden Göğe uçtu gönül cenabımın külü...
Ellerinde kaldı nemli izi gözyaşımın... Nedir yaşam, ölüm?
Nice nehir kayıp denizlerde! Senin sularına ben gömülü...
* * *
Rüzgârda savruk,
Başına buyruk
Belki uyduruk
Bir uçurtmayız…
Geç ya da erken
Uçmak isterken
Başına gelen;
“Yok, uçurtmayız!”…
Sıkıdır eller
Haindir yeller
Ve teselliler,
İşe yaramaz…
Masmavi gökten
Sökünce kökten
Belki de bu ten
Sema aramaz.
Canımız ise
Özgür bir eser
Usulca eser
Hafif ve temiz.
Rüzgârda savruk
Başına buyruk
Belki uyduruk
Uçurtmayız biz…
yaylaların sessiz sevdalı yeli
Zülüfleri döker yanaklarına
Yaylaların sessiz sevdalı yeli
Dokununca donar dudaklarında
Yaylaların sessiz sevdalı yeli
Keklik olup saklanır ak karlara
Bülbül olup konar ince dallara
Kara giymez, bürünür hep allara
Yaylaların sessiz sevdalı yeli
Yaprakları okşar, yalçın kayayı,
Boz dumanlı dağdan yakalar ayı
Yelesini tarar şımarık tayın
Yaylaların sessiz sevdalı yeli
Yücelerden derler sümbül nergisler
Nergisin gözünden yâri mi izler
Yüzünü de lalelere mi gizler
Yaylaların sessiz sevdalı yeli
Serinletir konup apak sineme
Rehber olur sevilene, sevene
Ben de sevdim... Sakın ona söyleme!
Yaylaların sessiz sevdalı yeli…
* * *
Güldürmez fıkra, ısıtmaz güneş, doyurmaz ekmek
İçimden gelmez iş sonu çekip evime gitmek
Olunca sabah uykudan kalkmak, kahvaltı etmek
Ateşten gömlek giymişim nasıl olurum esen
Beni güldüren, beni ısıtan, beni tok tutan
Beni bekleyen, "günaydın!" diyen sen değil isen...
Sahipsiz kalan bir eve benzer cansız bu tenim
Bir ruh misali maksatsız, adsız gezer bedenim
Çöllere düşen Mecnun sen isen Leyla’n da benim...
Bir yağmur olup seni ıslatan, kar olup yatan
Bir rüzgâr olup siyah saçını dağıtıp esen...
Bırakmam seni! Güneşim de sen, ekmeğim de sen...
