I
yine dinçlik beklerken
düş ölüleri dökülüyor güne
hevesler ağartan vaktin
aydınlığı kaçırıyor rahatımı
kuşatmanın hep böyle başladığını
kabullenmek ağır geliyor zihne
küfürle törpülüyorum yaşamı
nefretim körelmesin istiyorum
yalan yere edilmiş bir yemin gibi
yaşanan sabah vakitlerine
aynı iltihap akıyor her gün
gerinirken aşınan dünyadan
aşktan sakındığım göğsümü
tan parçalıyor
II
her sabah oradan
muhasara altında ah
biraz daha benim olmaktan çıkan
surlardan bakıyorum krallığıma
kanı karşılıyor beni hafızamın
felaket zamanlarının çaresizliği
ne kadar da yakışıyorum çağıma
tehirli trenlerden sarkıyorum
güzellik uykusuna ömrümün
diliyle gömüleri yoklayan
sürüngenlerle yarışıyorum
katışıp karanlığın eriyen ihtişamına
kök saldığım dağlardan
fay hatlarına taşınıyorum
Abdullah Çevik
