RÜZGÂR
Canset MULAŞABAN
''Hadi atla.'' dedi genç adamın niye durduğuna anlam veremeden.
''Atlasana, tren kalkacak.''
Genç adamın onu duymadığını düşündüğü için olacak trenden indi. Kolundan çekiştirerek trene bindirmeye çalıştı. Etrafları trene binip, bir an önce buralardan uzaklara gitmeye çalışan insanlarla doluydu. Genç adam bütün zorlamalara rağmen bir adım bile atmadı. Yanındaki anlam veremedi.
''Burada mı kalacaksın? Yapma kardeşim burada bir geleceğin olmadığının farkındasın değil mi?''
Karşıdan cevap beklemediği belliydi. Genç adamı tüm gücüyle hareket ettirmeye çalıştı.
''Ben…Ben bilemiyorum. Acaba gitmemiz doğru mu?'' dedi fısıltıyla genç adam.
''Burada kalıp bir hiç uğruna ölmek mi istiyorsun?''
''Ama…''dedi yine fısıltıyla.
''Ama yok kardeşim. Savaşın olduğu yerde yaşamın olmadığını söyleyen sendin. Beni gitmeye ikna eden sendin. Şu an düşünme zamanı değil. ''
Genç adam, yüzünü havaya kaldırdı. Her daim mavi olan gök, yaşananlardan siyaha dönmüştü. Belki de haklıydı. Burada hayat yoktu. Gözlerini kapattı. İlahi bir güçten gelecek ufacık bir işareti bekledi. O sırada rüzgâr en sert şekliyle esti. Uzak diyarlardan haberler getirmiş gibi genç adamı üşüterek titretti. Gözlerini açtı. Arkadaştan da öte can kardeşine döndü.
“Güle güle.” dedi.
Sarıldı can kardeşine. Rüzgârı arkasına alarak yaşam olmadığını savunduğu bilinmezliğe koşar adımlarla ilerledi. Onun buralarda kalışı, bir hiç uğruna olmayacaktı.
(AYB Balkanlar Çevrim İçi Hikâye Atölyesi, Ocak 2023)
