Selamların en güzeliyle selam. Dünya bir penceredir bakıp geçmeye diyor Mevlâna. Sen o pencereye öyle güzel baktın ki Orta Asya’daki toprakları çiçeklendirdin, oradaki kardeşlerimize umut oldun, bu topraklara nimet oldun, yaz oldun. Şimdi o pencere kapandı buralar kış oldu, bitmeyen bir ateş oldu, sensizlik çok güç oldu.
Hayatına giren herkesin hikâyesindeki yön değiştiren kahramansın, belki de sen dokunmasan o hikâye yazılamayacaktı. Başta benimki…
Çok şey öğrendim senden Allah biliyor ya öğreneceğim daha birçok şey vardı. Keşke şimdi gelsem yanına bir meyve tabağı hazırlasam otursam yanı başına… Sen soysan portakalı bölüştürsen Osmanalp’e, anneme, bana. Ciddi bir mesele olmasına gerek yok fıkraya bile razıyım, portakal bahane baba. Yazsam seni tekrar o güzel hatıralarımıza.
Artık, arkanda bıraktığın evladın gibi yetiştirip büyüttüğün işlerinle, kitaplarınla, programlarınla kardeş kardeş oturuyoruz. Yatmadan doğduğum şehri Yesevî’nin şehrini Türkistan kitabını okuyorum, ışığımı kapattığımda kulaklıklarımla Kültürel Pencere programını dinliyorum. Sen, Kültürel Pencere kapanıyor ama sizin gönül pencereniz her zaman sevgiye ve dostluğa açık kalsın diyorsun. Öğüt addediyorum, Yakup Ömeroğlu’nun kızı olmanın haklı gururuyla göğüsüm kabarıyor, kalbim ise erken gitmenin yangınıyla yanıyor.
Can Ata’m, Babam, ipek saçlım, Turan yıldızım.
Yangının dinmeyecek. Senin yaktığın ışıkla senin yanına gelene kadar yürüyeceğiz. Ruhun şâd mekânın cennet olsun. Ben senden razıyım Allah da senden razı olsun.
Allah’a emanet babam.
