Melis deprem günü odasında küçük kızını uyutuyordu, sadece bir dakika süren depremin sonucunda ne olduğunu anlayamadan kendilerini enkazın altında buldular. Tonlarca ağırlıktaki beton yığının altında kalan Melis, kızı ve kocasından bir haber alamıyordu. Herkes yardım arıyordu, çok ses vardı. o seslerde ne kızının ne de kocasının sesini duyabiliyordu. İki gün boyunca susuz, yemeksiz enkazın altındaydı.
Birkaç saat sonra yardım ekiplerinden biri betonların arasında Melisin elini gördü, hemen diğerlerine haber verip Melisi kurtarmaya başladılar. Tam bir saat sonra Melisi beton yığınlardan çıkardılar, hemen hastaneye götürüldü.
Kendine geldikten sonra kızım! Kızım! Diye bağırıp hastaneden çıktı ve depremden..... dökülen yaşadıkları binanın yerine gitti. Saatlerce bekledi, yalvardı kızımı ve kocamı bulun diye, fakat onlardan bir ses gelmedi. Depremden herşey yıkılmıştı, yaşadıkları binanın eski halinden eser yoktu. Melis bir beton parçasına oturup sadece ağlıyordu, başka ne yapabilirdi ki?
Ertesi gün yardım ekipleri Melisin kocasının, ölmüş bedenini çıkardılar. Melis kocasını görünce yıkıldı, on yıldır beraber olduğu, hem iyi hem kötü günde birbirinden bıkmadan usanmadan birlikte olan kocasını kaybetti. Kalbi kırık, çok üzgündü. Melis ağlayarak“ Allah’ım ben yalnız ne yapacağım, kocamı aldın ama kızımı alma.” diyordu.
O gün de geçti, yardım ekipleri hala yaşamda olan insanları arıyorlardı Melis artık umudunu kaybetmişti çünkü günlerce kızından bir ses bile çıkmadı. Tam o sırada “ Anne! Ben buradayım” diye bir ses geldi. Bu ses Melis için bir umuttu, duyduğu ses kızının sesiydi. Yardım ekipleri hemen duydukları sesin nereden geldiğine baktılar, ve küçük kızı kurtarmak için hemen çalışmalara başladılar. Saatler sonra kızını sağ salim enkazdan çıkardılar, tam umudunu kaybetmişken duyduğu sesle bir umut doğdu ve kızı kurtarıldı. Melis koşarak kızını kucağında aldı, sıkıca sarıldı.
Yaşadıkça umut, hep vardı.
( AYB Çevrim İçi Hikâye Atölyesi Şubat, 2023)
