Şiirim Bağışla
Şiirim, ayrılmışım senden. Suçum çok.
Gel el uzat barışalım, günahımı bağışla
Sensiz gezdiğimde tek kendime yok
Babamın oğluna da benzemiyorum hiç.
Tanıdıklarımda yabancı geliyor bana
Seller ne köpürüyor, ne aşıp taşıyor.
Güller renk vermiyor ovaya çimene
Adım soyadım da bayağılaşıyor.
Baharın koynunda görünmüyor bahar
Dağlar yıldızlardan incinip küsüyor
Dibinden çürüyen yaşlı ağaçlar
Sanki benim başıma düşüyor.
Çeşmeler tadını tamamen yitiriyor
Zirvenin yolu da o yol değil.
Ne Mihriban bir ses, ne söz, ne kelam
Kalbim öz kalbini yemiş öyle bil.
Ben senle olanda anam kıskanır
“Ömrünü gününü yedi bu şiir.”
Senden ki ayrıldım, yerim alevlendi.
“Bir tuhaf olmuşsun, bu ya.” diyor.
Seni sükûnetin düşmanı bilip
Arkadan adına beddua ediyor
Sensiz günlerimi görüp, üzülüp
Sonra seni sana bağışlıyor o.
…Şiirim, ayrılmıştık, şiirim bağışla
Sensiz bin ümitsiz fikre dalıyorum.
Öyle ki görüştük birce bakışla
Öz adım, öz atam, özüm oluyorum.
1982
şairler hepsi kozmonotturlar
Karlı dağ başında şimşekler dindi
Dünyanın garibe işleri çoktur.
Kış gördüm al elvan ilk yaz gibiydi
Yaz gördüm hiç yaza benzeri yoktu.
Bir dahi ölünce gökler ağladı
Sanki tabiatın çağlar yasıydı
Öyle çiçek gördüm insan akıllı
Öyle insan gördüm taş parçasıydı.
Yağışta yağmurda geçti çok ay, gün
Gözümü açtım ki, geçmiş nice yıl.
Bu koca dünyayı anlamak için
Görünüyor, bir ömür kifayet değil.
1980
