(Kahramanmaraşlı şair dostum /16 Ekim 2018’de Hakkın rahmetine kavuşan/ merhum Bahaettin Karakoç’a İKİNCİ ŞİİRİM)
İskender Muzbeg
Şu an benim içim kara
Gönlüm ayazdır
Yazdır bana Bahaettin abi,
Güzeli yazdır.
İlk şiiri ak günlerde yazmıştım:
Karakoç demiştim bizi / Bizden iyi bilendir
Gerçeği ayırır demiştim / O kirli oyunlardan
Nefret eder nerde olsa / Bükülmüş boyunlardan …
Bu ikinci şiiri ben yazarken
Bulut kara, ışık kara, gün kara…
Ayrılmak çok zor anadan, yardan
Sus benim tatlı dilim, ağlayışım, din
Bu zerzele değil abi, facia,
İyi ki bu faciayı görmedin…
Delik deşik oldu senin Elbistan’ın, Maraş’ın
Binlerce dünya kaldı altında yerin.
Bir çift beyaz kartal uçuran yerler
Birdenbire sendeledi, uyuştu
Gör, kendinden geçiyor şehirler, köyler
Mor bir laleye, bak, yer yenik düştü,
Toprağın altında nice canlara
Yavaş yavaş, birer birer karanlıklar üşüştü…
Bebekler, elleri dudaklarında
Her birinin yüzünde donmuş bir buzul
Bin anne perişan bin çocuk ölü…
-Hayat dediğin yapboz bir pazıl.
Onların her biri bugünlerden geçerek
Umutla yeni güne bakabilirdi
Yağmur olup, çay olup en dar yerlerden
Hayat dolu yarınlara akabilirdi.
Bu zerzele değil abi, facia,
Şu anda bir şeyler oluyor bana ,
Allahım, bendeki ben beni aşıyor.
Yer altında gece, uzun, başıboş
Ölüm, kızağına binmiş süratle dolaşıyor
Karanlık, karanlık, yine karanlık…
Bendeki ben… giderek beni aşıyor
Anlat be abi, hiç susma, yüreğim delik deşik
Müjdele bana bir yeni seheri
De ki aldanayım, de ki güzeldir
Kadere kanmışların açamayan baharı. (10.02.2023 )ÖZGÜR ZİHİN KÜRSÜSÜ tarafından 11.02.2023 günü düzenlenen PRİZREN ŞAİRLER KARŞILAŞMASI’nda içimdeki yaralar sızlarken okuduğum şiirdir:
