Evim yıkıldı,
Evim yıkıldı.
Dağıldı ümit kırıntıları.
Yığıntı dibi, çöken takdir,
Akrabanın ne kadar kıyıldı canı.
Zeminim sarsıldı,
Zeminim sarsıldı,
Zeminimle birlikte hüznüm sarsıldı.
Kara şanırağım ortadan yarılıp indi,
Kara bulut kapladı gülüşümü.
Şehrim dağıldı,
Bozkırım ağladı.
Canımın acısı – evrenin ezgisi.
Yavrum uykudan uynamadı,
Ayrılıp gitti annemin canı.
Baş köşem sallandı,
Baş köşem sallandı.
Ne deyim bu ömre ölçülü?!
Evsiz kalan meleklere,
Sıcak olur mu örtsem gönül yorganımı?!
Teselli edemez,
Yaşayamaz da,
Gözümü yaşartan can gibi.
Yasaklayamadan gözyaşlarımı,
Yeri tekmeliyorum,
… Kara toprak, suçun var mı senin?!
Şehrimin içi,
Ecelin kokusu…
Sallanıp durur aklımın içi.
Şimdiki ümit yalnız Allah’tan
Neye yeter insanın gücü?
