Nehr-i Ceyhun, Bahr-ı Hazar arası,
Çöl üstünden eser yeli Türkmen’in.
Gül goncası, kara gözüm karası,
Kara dağdan iner seli Türkmen’in
Hakk saymıştır vardır onun gölgesi,
Dolaşır çölünde buğra mayası,
Rengârenk gül açar yeşil yaylası,
Gark olmuş reyhana çölü Türkmen’in.
Al, yeşil bürünüp çıkar perisi,
Yayılıp, hoş gelir amber kokusu,
Bey, töre, aksakal, yurdun sahibi,
Mesken tutar güzel ili Türkmen’in.
O merdin oğludur, merttir pederi,
Köroğlu kardeşi, sermesttir seri,
Dağda, düzde kovsa avcılar; diri
Alamazlar, arslan oğlu Türkmen’in.
Gönüller, yürekler, bir olup başlar,
Ordu çıksa, erir topraklar taşlar,
Bir sofrada hazır kılınsa aşlar,
Yaver gider şansı ulu Türkmen’in.
Gönüller, havalanır ata çıkınca,
Koca dağ küçülür, dönüp bakınca,
Bal getirir, coşup derya akınca,
Bent bağlatmaz, gelse seli Türkmen’in.
Gafil kalmaz, savaş günü yıkılmaz,
Beddua, zorluğa giriftar olmaz,
Bülbülden ayrılıp, sararıp solmaz
Her an anber saçar gülü Türkmen’in.
Boylar kardeştir, saf soylardan biridir,
Ters düşmez talihler, Hakk’ın nûrudur,
Mertler ata binse savaşa doğrudur,
Düşman üstünedir yolu Türkmen’in.
Sermest olup çıkar, ciğer dağlanmaz,
Taşları söküp kırar, yolu bağlanmaz,
Gözüm yâda düşmez, gönül eğlenmez,
Mahtumkulu, söyler dili Türkmen’in.
