…Yağmurlar vardı
Güzel zamanlardı... Ölmüştün...
Ayın on dördüydü
günlerden pazardı...
Ayıplardı örtündüğün halklarca
Burca ölün düşmüştü ilk yüzükoyun
Burç vardı!
Yağmur vardı!
Pazardı.
S e n y o k t u n!
Ve seninle birlikte kâğıtlar da yoktu
Rüzgârlar taşıyordu o acı haberini
Uzak çoktu!
Ölüm çoktu!
Soğuktu.
Ve
Görenler acından tanıyordu
Çömelen yağmurların altında
Sırtını alçakça bir şeylerin ıslattığını.
Sevgilin düşmanından anlıyordu şanını.
Pazardı... Ölmüştü o...
Ayın on dördüydü
Yağmurlar vardı.
Ve şehre soğuk yağmurlar yağarken
Alçalıp insanlığın hizasına
Hüznünü yağmurlarla gizliyordu o
Kağıt vardı!
Kalem vardı!
Ben vardım...
Y o k t u o !
…Yağmurlar vardı.
