Bu sabah güneş boğuk doğdu buralarda günüme,
Kalbimin demiri yandı yandı dağlandı can evimde
Sözcüklerim yandıkça harlandı öksüzce sordu gönüle
Bir yiğit geçti mi buralardan, göçtü mü Türkistan’dan?
Bu sabah otağımda, sözsüz ve hapansız bir fırtına koptu
Tufan mıdır, deli boran mıdır diyen çoktu ama bilen yoktu
Sükût etti beni benden, gözlerim aradı geceyi ama gün çoktu
Gözyaşı fısıldadı usulca: o yiğit geçti mi Kazakisatan’dan?
Bu sabah oldu yüreğim deprem, gönlüm enkaz
Nasıl kabuk bağlar bu yara ne desem ne söylesem az
Bir çift Türkî göz, gönülden akan söz etti Balkanı yaz
Çalar tek telli kopuz: bir yiğit geçti mi Kırgızistan’dan?
Gayrı etmez gönül, koptu bîçare saz haykıramaz türküler
O deyişler gitti, savlar uçtu, geldi yerine ağıt cana süngüler
Geçti Özbekistan’dan, Balkandan, Can Azerbaycan’dan nice yiğitler
Gözyaşı sordu ağlamaklı; O göçen yiğit Yakup mudur ey Hu?
Bu sabah dünya güneşsiz, bulutlar yağmursuz, Avrasya kimsesiz
Geniz acı, sözler sancı, ses ise çekik gözlü yiğitten habersiz ve kalemsiz
İnanmak istemez akıl, fikir ise yitirmişçe sorar bilge Turan’a sessiz
Kopuz çalarak sagu der küçük bir bala: çekik gözlü bir atlı geçti Ankara’dan.
