Sevgi Senin Sözünde mi?

01 Kasım 2023

Onlar evleneli aşağı yukarı üç ay olmuştu. Hani derler ya, çiçeği burnunda evliydiler.

Evleri uzak değildi. Şu karşı konağın ikinci katına kiracı olarak gelmişlerdi. Her hafta sonu onları, mor sarmaşıkların kuşattığı balkonda kahvaltı yaparken görürdüm. El ele, diz dize otururlardı. En güzel kahkahaları yeni doğan güne onlar atardı. Muhabbetliydiler. Öyle ya “Değirmen iki taştan, muhabbet iki baştan” diye boşuna dememişler. Uzaktan uzağa imrenirdim. “Mutluluğun resmi bu olsa gerek.” derdim.

Hanım bile onlara bakar bakar da, derin bir iç geçirirdi. “Aah ah!” derdi. “Ben de bir gün oğlumun mürüvvetini görür müyüm acaba? Onlar da böyle karşılıklı oturup cıvıl cıvıl kahvaltı yaparlar mı ola?”

Ferit adeta titrerdi karısının üzerine. İnci’ydi adı. Güzeldi. Bir şelale gibi akan uzun sarı saçları, deniz yeşili gözleriyle kınalı saka kuşlarına benzetirdim onu. Zaten onun bizim ailedeki adı “Saka Kuşu” idi. Avrupai, ışıklı bir havası vardı. Her sabah mutlaka alt kattaki “Vella Kuaför” e uğrar, taranır, süslenir, işe öyle gideri. Bizim uzun boylu, esmer, çirkin oğlanı bu kınalı kuş mu çarpmış, yoksa bizim oğlan mı onu tavlamıştı bilmiyordum.

Bir burçta iki aydı onlar.

Sadece biz değil, bütün mahallenin gözü bu mutlu saka kuşlarının üzerindeydi. Herkes imrenceli duygularla bakardı onlara. Kim bilir içlerinden neler geçerdi. Eminim kendi gençlik yıllarına gider, ilk balayı gezilerini hatırlar veya güzel günlerinin hatıralarıyla buluşurlardı. İçten içe kıskananlar, haset edenler de olur muydu bilmiyordum. Bu çocuklara göz değecek diye bazen hanım onlar adına endişelenir, “Allah bir yastıkta kocatsın.” diyerek dua ederdi.

Ferit bazı geceler balkonda bağlama çalardı karısına. Türküler söylerdi. Memleket türküleri… Karısı eşlik ederdi ona. Ne güzel bir koro oluştururlardı. Bir Ferit söylerdi, bir İnci… Gecenin karanlığına akan bu güzel seslerle nakışlanırdı yüreklerimiz:

“Yenice yolları bükülür gider,

Zülüf ak gerdana dökülür gider.

Yiğidin sevdiği güzel olursa,

Ömrü arkasından sökülür gider.”

…

Bu akşam bize yemekli misafir olarak geleceklerdi. Ne de olsa Ferit hem en yakın komşumuz hem aynı vergi dairesinde birlikte çalıştığımız mesai arkadaşımdı. Üstelik en yakın arkadaşımın oğluydu. Ben emekliliği gelmiş kıdemli bir memur, o aynı daireye yeni atanmış bir stajyer… Asıl arkadaşlığımız babası ileydi. Ferit benim evladım gibiydi. Avucumuzda büyümüştü. Babası genç yaşta trafik kazasına kurban gidince, Ferit yetim kalmıştı. Aradan yıllar geçmiş, kadere bak aynı vergi dairesine memur olarak atanmıştı. Ben yolun sonunda, o başındaydı.

***

Bir sabah baktım Ferit, elinde bir paket, dairede herkese güllü lokum dağıtıyor. Bütün personel “Hayırlı olsun! Hayırlı olsun!” diyor. Daha ne olduğunu anlamadan odama gelip elimi öptü. Lokum ikram etti. “Nişanlandım ağabey.” dedi. “Dün akşam söz kesildi.”

Sevinçten gözlerinin içi gülüyordu.

“Hayırlı olsun.” dedim. “Daha önce hiç bahsetmemiştin. Bu ne hızlılık oğlum!”

“Valla nasıl olduğunu ben de anlamadım ağabey! Her şey o kadar ani ve hızlı gelişti ki… Hani evlilik kısmet işi derlerdi de inanmazdım. Meğer gönlümün sultanı yanı başımdaki bankada beni beklermiş de haberim olmazmış. Aklımda fikrimde yoktu. Bir gün kızın akrabalarından iki kadın geldi ziyaretime. Teyzeleriymiş. Meğer bu işlerin “çöpçatanı” çok olurmuş. Övdüler de övdüler. “Sende boy pos, onda güzellk…Kız mı ki, saraylara layık bir turna” dediler. “Elini çabuk tutmazsan alıcı kuşlar çok olur.” Gösterdiler. Konuşturdular. Beğendim tabii. Beğenmemek mümkün mü?”

Gülüşüyoruz. Her zamanki sempatikliği ile anlatmaya devam ediyordu:

“Kısa süre sonra haber geldi. Kız, ‘Beğendim. Olur.’ demiş. En çok da ona şaşırdım. ‘Ulen,’ dedim içimden, ‘Benim gibi çirkin bir dallamanın nesini beğenir’, anlamadım. Ben kız olsam vallahi beğenmezdim. Bir anda her şey oluverdi. Kısmet ağabey. Sana haber veremediğim için mahcubum.”

“Hayırlı olsun. Allah tamamına erdirsin. Kızımız kim? Tanıdık biri mi?”

“Tanımazsın ağabey. Bankada memur. O da benim gibi yeni atanmış.”

Tabii bizim oğlanın ağzı kulaklarında. Abayı fena halde yaktığı her hâlinden belli…

İki de bir sol eli, sağ elinin yüzük takılı parmağına gidiyor, hafiften oynatıyor, anlatıyor anlatıyordu.

…

Daha iki ay bile geçmeden bir de baktım, masamın üzerinde yaldızlı bir zarf ve içinde bir düğün davetiyesi… Öyle ya, yıldırım aşkına yıldırım düğün… Daha söz keseli kaç gün olmuştu ki… Sordum kendine: “Bu ne acelecilik oğlum? Zaman geçsin. Birbirinizi tanıyın.”

“Kız evi öyle istedi ağabey. Kız da istiyor. Benim de canıma minnet. Annem de memlekette yalnız başına. O da oradan sıkıştırıyor: ‘Bir an önce oğlumun mürüvvetini göreyim.’ diye.”

…

Düğün dernek derken hepsini iki ay içinde bitirdiler. Düğünde nikâh şahitlerinden biri ben oldum.

…

Kapıda eşimle birlikte karşıladık. Yine el eleydiler. İnci Hanım’ın elinde bir buket kırmızı gül vardı.

İçeri buyur ettik. İkili koltuğa yan yana oturdular.

Ne güzel yakışıyorlardı birbirlerine. Ferit, eşine hürmette kusur etmiyordu. Koltukta eşinin arkasına yastık dayamış, yemek masasına otururken eşinin sandalyesini tutmuştu. Ne hoş bir incelikti bu. Birbirlerinden teşekkürü esirgemiyorlar, ‘aşkım’ demeden söze başlamıyorlardı.

Kırmızı gülleri vazoya kendi yerleştirdi.

“Ferit sizi çok sever, hep sizden bahseder.”

“Sağ olsun, biz de onu çok severiz. Oğlumuz sayılır. Elimizde büyüdü.”

Güler yüzlü, sempatik, çıtı pıtı, mütevazı bir hanımdı.

Sofranın hazırlanmasında eşime yardımcı olmuş, kahve servisini evin gelini gibi kendisi yapmıştı. Eşine karşı dikkatli, titiz ve duyarlıydı. Olur, olmaz şeye karışmıyor, her lafa girmiyor, hoyrat kahkahalar atmıyordu. Görgülü ve bilgiliydi. Cahilce laflar etmiyor, banka ve finansman konularında dahi lafı açılmadan konuşmuyordu.

Her nedense Ferit, bu akşam eşinin aksine durgun sular gibiydi. Düşünceli olduğu her hâlinden belliydi. Biz konuşurken o hep susuyor, mecbur olmadıkça sohbete katılmıyordu. Gözleri ayakuçlarında dalıp dalıp gidiyordu. Yoksa bir kusur mu etmiştik? Başı mı ağrıyordu? Yanlışlıkla ağzımızdan incitici bir söz mü kaçmıştı? Ne bileyim insanın aklına her şey geliyor işte!

Galiba bu durumun en çok eşi farkındaydı. Ferit’in sağ elini avuçlarına aldı. Dudaklarına götürüp öptü.

“Erken kalkabiliriz aşkım.”

Gözleri Ferit’in gözlerinde.

Ferit, yavaşça elini İnci’nin avuçlarından çekti. Zor duyulan bir sesle “Elimi bırak!” dedi. Ortalığa buz gibi bir sessizlik düştü. Herkes birbirine baktı. Böyle kaç saniye geçti bilmiyorum. Kadın bozuldu fakat belli etmemeye çalıştı.

Saklanan bir şeylerin olduğu kesindi.

Ferit’in yüzünde alı al, moru mor renkler dolaştı. Sesinde anlamlı bir ciddiyet:

“Mehmet ağabey. Size önemli bir şey söylemek istiyoruz.” Durdu. Sanki söze başladığı yeri beğenmedi. Sonra devam etti: “Nasıl söylenir bilmiyorum. Aslında bunu çok önceden paylaşmalıydık.”

Hanımın gözlerinde tatlı bir ışıltı:

“ Yoksa… Ay bu ne güzel bir haber, ne hoş bir müjde!”

Kulağıma, elini ağzına tutarak fısıldadı:

“Çocuk gelyor, çocuk…”

“Yok. “dedi Ferit. “Aklınıza geldiği gibi değil… Biz… Biz bir karar aldık.

“Ne kararı?”

“Ayrılmaya karar verdik. Boşanıyoruz.”

Bu söz, pimi çekilmiş bir bomba gibi düştü ortaya. Eşimle göz göze geldik. İkimizde şaşkın şaşkın bir onlara, bir birimize bakıyorduk. Doğrusu duyduğumuza inanamıyorduk. “Biz ayrılmaya karar verdik!” Ne demekti şimdi bu? Nasıl olurdu? Gördüklerimize mi inanalım, yoksa duyduğumuza mı? Sanki yemeğe değil de sırf bu kötü haberi vermek için gelmişlerdi.

“Ağzından yel alsın, o nasıl söz Ferit? Şaka mı bu?”

“Hayır, şaka değil Mehmet ağabey. Biz boşanıyoruz. İstedik ki önce bizden duyasınız. Yarın herkes bir şey uyduracak. Gerçeği siz bilin yeter.”

“Kızım, İnci sen söyle. Duyduğumuzun şaka olduğunu söyle. Ne diyor bu kocan?”

“Bu işlerin şakası mı olur Mehmet ağabey? Bayağı ayrılıyoruz.”

“Çocuklar, üzmeyin bizi. Ya hanım sen bir şey söyle: Ne diyor bunlar? ‘Ortak bir karar almışlarmış’ da, ‘boşanacaklarmış’ da bilmem neymiş! İkinizin de canı iyi bir dayak istiyor.

“Demiştim sana, göz değecek bu yavrularıma diye. Dediğim çıktı işte! Bir avuç mutluluğu çok gördüler…”

“Biz, sizi örnek çift olarak gösterirken, herkes mutluluğunuza imrenirken, birbirinize karşı bu kadar saygılı ve muhabbetliyken…”

Böyle diyordum ya, Ferit’in evlendikten sonra dairedeki hâl ve hareketleri birden gözümüm önünde canlanıverdi. Evlendikten sonra çocuğun huyu değişmişti. Dairede müşterilerle sürekli uyumsuzluk yaşıyordu. Öfkeli ve tahammülsüzdü. İlk başlarda gençtir, yenidir, dedik ama Ferit’in düzeleceği yoktu. Demek boşuna değilmiş.

Düşünüyor, bir türlü aklım almıyordu.

Sanki her hafta sonu balkonda güle oynaya kahvaltı yapan onlar değildi.

Her gün el ele gördüğümüz mutlu, muhabbetli çift onlar değildi.

Birlikte türküler çalıp söyleyen onlar değildi.

Sormadan edemedim:

“Peki, sorun ne? Neyi paylaşamıyorsunuz?”

Ortalığa cevabı olmayan bir sessizlik düştü.

Eşimin sözleri onları aklıselime davet ediyordu:

“Bakın çocuklar, evlilikte ufak tefek şeyler olur. Dışarıdan gördüğümüz kadarıyla mutlu bir evliliğiniz var. Bu güzel aileyi bir öfkeye kurban etmeyin. Aceleyle verilmiş kararlar, sonra dönüşü olmayan hüsranlar yaratır. Çok pişman olursunuz.”

Konuşan inci oldu:

“Hayır, acele verilmiş bir karar değil Zuhal abla. Düşündük, taşındık, öyle karar verdik.”

“Ay bunların sahiden ikisi de aklını yemiş.”

“Sonra anlatırım.” dedi Ferit.

İzin isteyip kalktılar.

O gece merak ve şaşkınlık bizde, sır onlarda kaldı. Uğurladık[D1] . İnci, Ferit’in koluna girmişti.

…

Ferit, bu konuşmamızdan üç gün sonra odama geldi. Üzgün görünüyordu. Dağılmış, solmuş bir çehreyle baktı bana. Karşı koltuğun ibiğine oturdu.

“Gidiyorum buralardan ağabey.” dedi.

Sanki azı dişime çat diye bir kum tanesi değdi. Yoksa Ferit, boşanma dilekçesini vermiş miydi? Öyle ya vermese bu hüzünlü veda cümlesini kurar mıydı? Henüz boşanma sebebini bilemediğim bir evlilikten söz ediyorduk.

Ferit’in üzgün hâline bir anlam verememiştim. Ayrılmayı isteyen kendileri değil miydi? İstedikleri olmuştu işte. Yüzünün gülmesi gerekmez miydi? Şimdi bu hâl neyin nesiydi? Böyle düşünmekle belki de haksızlık eden bendim. Öyle ya, nice umutlarla bir dünya kuruluyor ve nice hüsranlarla bir dünya yıkılıyordu. Kolay değildi.

Ben sormadan kendi anlattı:

“Hepsi bir yalan rüzgârıydı ağabey. Gördüklerinizin hepsi yalan… Mutlu değildik aslında... Mutluluk oyunu oynuyorduk. Ele güne karşı hayatın bize biçtiği rollerin oyuncularıydık. Mutlu aile tabloları çiziyorduk. Hâlbuki ağacın kurdu içimizdeydi. Aslında benim içimde. Kimse bilmesin diye yalancı bir dünya kurmuştuk. Sizler hep o dünyayı görüp bize imreniyor, aldanıyordunuz.

Ben, İnci’yi çok sevmiştim ağabey. Biliyorsun görücü usulü evlenmiştik. Görücü usulü evlenmiştik ama ben ona âşıktım. Dünya bir yana, o bir yanaydı. İnci’yi görmeden, onun sesini duymadan edemezdim. Kısa süren nişanlılık dönemimizde Şirin için dağlara kafa tutan Ferhat bendim. Kendi kendime hep şu soruyu sorardım: “Bu kadar güzel bir kız, benim gibi bir çirkini niçin beğenir, niçin tercih eder?”

Sustu. Bir sigara yaktı. Sonra kaldığı yerden devam etti:

“Gerdek gecesi bana ‘yüz akı’nı verememişti.”

Dondum. Ferit’in gözlerine dehşetle baktım. O devam etti:

“Oysa bir kızın en mahrem kutsalıydı o. Başı dik, alnı ak olmanın diğer adıydı. Erkek için güven, kadın için sadakat ve huzur demekti. Beklediğim armağan bana sunulmamıştı. Çılgına döndüm.

Önce inkâr etti.

Sıkıştırdım.

‘Pılını pırtını topla, valizini hazırla. Yarın sabah erkenden seni annenlerin evine bırakacağım.’

Ağladı, hüngür hüngür ağladı. ‘Beni çek vur, gönderme!’ dedi. ‘Bu utançla yaşayamam. İntihar ederim. Babam yaşayamaz. Annem ayakta duramaz. Kimsenin yüzüne bakamazlar. Dışarı çıkamazlar. Kızı dul çıkmış, o sabah getirilip evlerine bırakılmış bir babanın hâlini düşün. Bir kişiyi değil üç kişiyi öldürmüş olursun.’

‘Bütün bunları o zaman düşünseydin! Vaziyet senin cephenden öyle... Bir de beni düşün. Teninde başka bir erkeğin terini taşıyan bir kadını nasıl kabul ederim? Bana yazık değil mi? Ben kabul etsem, nefsim kabul etmez. Ben bu utançla nasıl yaşarım? Elin artığına nasıl karım derim? Kendimi aldatılmış hissediyorum. Söyle ben neyim?’

‘Ne desen, ne söylesen haklısın.’ dedi. “Senden sadece bir şey rica ediyorum. Beni gönderme. Üç ay beraber yaşayalım. Üç ayın sonunda şiddetli geçimsizlikten boşanma dilekçemizi birlikte verir, ayrılırız. Ne olur, kulun kurbanın olayım, bunu bana çok görme. Bu iyiliği yap bana. Şunun şurasında üç ay…’

‘Hayır!’

‘Yalvarıyorum ne olur. Ellerini, ayaklarını öpeyim.’

Ağladı, ağladı. Ayaklarım gözyaşlarıyla ıslandı.

‘Bana olduğu gibi anlat. Kim ne yaptı sana?’

Anlattı:

‘Benim bir dayımın oğlu vardı. Seninle evleneceğim diyerek beni kandırdı. Güzel sözlerle gelirdi yanıma. Cahildim. Aldandım. Bir gün zorla bana sahip oldu. Sonra da yüz üstü bırakıp gitti. Kimseye söyleyemedim. Derdimi anlatamadım. İntihar etmeyi düşündüm, beceremedim.’

“O böyle anlatınca acıdım, üzüldüm. İstismar edilmiş, mağdur olmuş, ortada bırakılmış zavallı bir kız... Ben de insanım, benim de vicdanım var. Bir an kendimi onun yerine koydum. Çok düşündüm. Benim için bu kararı almak zor oldu: ‘Tamam.’ dedim. “Seni göndermiyorum. Üç ay kal yanımda. Üç ayın sonunda şiddetli geçimsizlikten mahkemeye başvurup ayrılırız.”

Sevindi. Ayaklarıma kapandı.

Nihayet üç ay doldu. Anlaşmalı evliliğimizin süresi bitti.

Bu gün öğleden sonra yetkili aile mahkemesine gidip boşanma dilekçemizi birlikte vereceğiz. Ondan sonra evli evine, köylü köyüne...”

“Çok üzüldüm Ferit. Ne diyeceğimi bilemiyorum.”

Gözleri dolu dolu bana baktı:

“Dün eve geç saatlerde gittim. Her zaman olduğu gibi ben gelmeden sofraya oturmamış. Beni beklemiş. Masayı hazırlamış. Bana sevdiğim yemekleri yapmış. Çok sevdiğim revaniyi dahi ihmal etmemiş. Mumlar yakmış. Akşama kadar hazırlık yapmış. Yorulmuş. Ne de olsa son gecemizdi. Bununla da kalmayıp pantolonlarımı, gömleklerimi ütülemiş. Üşümeyeyim diyerek kalın iç çamaşırları satın almış. Tabii çok duygulandım. Teşekkür ettim.”

Aramızda kısa bir konuşma geçti. Karşımda boynu bükük hüzünlü bir gelincik vardı:

“Bu gece, son gecemiz.”

“Biliyorum.”

“Yarın boşanma dilekçemizi birlikte vereceğiz. Artık aynı evde kalamayız. On gün izin aldım. Sonra tayin dilekçemi verip sana ve bu şehre veda edeceğim.”

İki damla yaş süzüldü yanaklarına:

“Niçin ağlıyorsun?”

“Hayır, ağlamıyorum. ‘Sana ve bu şehre veda ediyorum.’ deyince bir an duygulandım, kendimi kötü hissettim. Canım acıdı. Ne bileyim, hayatınıza giren insana zamanla alışıyorsunuz. Alıştığınız insanla kendi aranızda fark edemediğiniz köprüler kuruluyor. Arkadaşlığın, dostluğun ötesinde bir şey bu. Hatıralarınız oluşuyor. O hayatınızdan çıkınca bir boşluk doğuyor içinizde. Kendinizi güvensiz ve yarım hissediyorsunuz. Yalnızlaşıyorsunuz. Belki buna da alışır insan. Ancak itiraf etmeliyim ki sana hissettiklerim alışacaklarımdan öte bir şey…

Sana ne kadar teşekkür etsem azdır. ‘Ayrılmayalım’ deme hakkımın olmadığını biliyorum, çünkü anlaşmamız böyleydi. Kararına tabii ki saygı duyuyorum. Beni uçurumun kenarından alıp hayata dönme şansı verdin. Sana ömrüm olduğu müddetçe dua edeceğim, minnettar kalacağım.”

İnci, sanki yüreğimi okuyordu. Onun sözlerinde kendimi buluyordum. Ben ondan farklı mıydım? ‘Benimki alışmaktan öte bir şey’ demişti. Ya ben? İtiraf etmesem de seviyordum onu. Sevince insan küçük dünyalar kuruyor. En büyük suçları dahi affetmeye hazır hale geliyor. İçimde çılgın bir ses, dudaklarımda isyanlı bir sükût: İnci şimdi ayağa kalksa, diyorum. Boynuma sarılsa. ‘Boşanmayalım’ dese. Kapıya dayansa, ‘Hayır, göndermiyorum seni. Gül gibi geçinip gidiyoruz işte!’

Demedi, diyemedi. Onu cesaretsiz kılan bendim! Ona hiç şans tanımayan bendim. İçimde kıramadığım putların yanında yer alan, gönlünü açamayacak kadar korkak olan ve gurur yapan bendim.

Gelip yanıma oturdu. Başını bir çocuk masumiyeti içinde göğsüme yasladı. Her zamanki gibi saçları nergis kokuyordu. Odaya mumların yumuşak ışıkları dökülüyordu. Farkında olmadan ikimiz de aynı anda çok sevdiğimiz o türküyü söylüyorduk: