İnsan, hamuruna sevgi katılarak yaratılmıştır. Kişi ana ve babasından başlayıp yakınlarını, ırkını, milletini, yaşadığı çevreyi, ülkesini, vatanını, dünyayı, canlı cansız varlıkları sever… Tabii, sevgi de bu konuda şuurlu olmayı gerektirir. “Sevgi şuuru” kişilerde derece derecedir. “Sevgi baht olmuş, ezelden bize / Sizde bir türlü, bizde bir türlü” demiştir erenler. “Ben” düşünceli kişilerde azalır. Örnek verecek olursak; kişi içtiği sigaranın izmaritini yere atar, kaba konuşma ve davranışlarıyla gönül kırmaktan çekinmez. Sevgi şuurunun derecesi “biz” düşüncelilerde hayli yükselir. Böyleleri, elindeki en ufak çöpü atacak çöp kutusu arar, gönül kırmamak için söz ve davranışlarını kontrol eder. Sevgi şuurunun kısa ve net bir tarifini yaparsak, sevginin dilden gönüle inerek orada taht kurmasıdır.
En son okuduğum kitap, sevgi şuurunu anlatıyor: Sevgiden Ötesi Var. Yazarı, çağdaş hikâyecilerimizden eğitimci Osman Çeviksoy. Kitapta (14) on dört sevgi hikâyesine yer vermiş. Çeviksoy, “Bu hikâyeler, hem çocuklar hem yetişkinler hem de özellikle aile ortamlarında okunsun.” düşüncesiyle yazmış.
Kitabıyla ilgili konuştuğumuzda yazar, “Okuyucular bana, ‘Sevgiden ötesi var mı?’ diye soruyor. Hikâyeleri okuyanlar, sevginin ötesinin var olduğunu göreceklerdir.” demişti. Hikâyelerde, sevginin kişilerin dilinden gönlüne aktığını, orada taht kurduğunu, gönüllerinde sevgi şuurunun oluştuğunu; dilde tek kelime olan sevginin hikâye kahramanlarının söz ve davranışlarında kendini gösterdiğini, yani sevginin ötesini gördüm.
Hikâyelerin konularından seçerek yazıyorum: Köpeğin kaparak götürdüğü tavşan yavrusunun arkasından ağlayan çocuğun gözyaşları sevginin ötesidir. Çocuğun, ölen iki küçük balığını gömdüğü iki küçük mezarın başında ellerini açarak dua etmesi de sevginin ötesinin yaşanmasıdır. Pencere mermerine konan kerkenezi üşümesin, aç kalmasın diye içeriye almak istemek de… Haydi bir örnek daha vereyim. Salon penceresi önündeki çiçekliğe –kirlettikleri ve su giderini tıkadıkları için- kuşların yuva yapmalarını istemeyen, oraya gelen kuşları kovalayan Kevser, bir süre sonra bakar ki oraya yine çer çöp birikmiştir. Çöpleri atmak için kaldırırken bakar ki bir küçük yumurta vardır. Hemen karar değiştirir. Bahçeden çöp toplayıp getirerek kuşlara yardımcı olur, yuvanın bir an önce yapılmasını sağlar.
Son yıllarda eğitim öğretimimizde “Değerler Eğitimi” uygulaması öne çıktı. Tabii sevgi, eğitim değerleri içinde başköşede yerini aldı. “Yavrum, insanları sev, ağaçları sev, ormanı, vd. sev…” tarzında verilen öğütler de değerlidir fakat sevgi şuurunun oluşmasında etkisi fazla değildir. Kişinin dilindeki sevginin gönüle akmasını ve söz ve davranışlarını yönlendirmesini sağlayacak araçlara, yöntemlere ihtiyaç vardır.
İşte “Sevgiden Ötesi Var” adlı kitap, bu amaç doğrultusunda çocuklarımıza güvenerek verebileceğimiz bir eserdir. Hatta yazarın düşüncesine katılıyor, sekiz ila seksen yaşlar arasındakilerin de okuması gerekir diye düşünüyorum.
Huzurlu ömür sürmek için insanların, dünyanın sevgiye ihtiyacı var. Sevgiye, sevmeye hepimizin ihtiyacı var.[1]
[1] Sevgiden Ötesi Var, Osman Çeviksoy, Akçağ Yayınevi, 1. Baskı, Ankara 2022
